Ab uf d Alp

Ab uf d'Alp

De Willibald und's Uelichalb

händ gseit, sie gänged hüt uf d'Alp.

De Leopold und s'Irmeli,

packed alli Sache i.

Är isch nöd gern allei, de Tigi,

so lupft au är sis fuule Füdli.

Es meckeret de Willibald:

"Ich gange nöd gern dur de Wald."

"Bis stille!" muhed s'Uelichalb.

"Es git kein andre Wäg uf d'Alp,

als dur de dunkli Tannewald!"

De Leopold und s' Irmeli,

gwagglet langsam hinnedri.

De Tigi rüeft: " Glii isch es voll! "

Und meint dänck  s'Üter vom Leopold.

Stundelang gahts scho Berguf

und s' Irmeli hät fascht kei Schnuf.

"Ich bruuch e Pause, ich mach halt!"

 s' Irmeli isch halt scho uralt.

De Tigi suuft bim Leopold am Üter,

de Willibald frisst gsundi Chrüter.

Uelichalb und Irmeli

ghöred es paar Murmeli.

"Glii sind er dobe uf dr Alp!"

Pfiifts Murmeli zum Uelichalb.

"Zum Glück! Zum Glück! S'isch nämlich chalt¨"

meckeret  wider de Willibald.

"S'gaht wiiter!" rueft jetzt s'Uelichalb.

Es steils Stück sind die Fründe ufe,

und alli muend so richtig schnuufe!

Doch ändlich stönd sie uf dr Alp!

Ganz stille stuunt de Willibald.

"S'isch cheibe schön." seits Uelichalb.

De Leopold und s'Irmeli

schwätzed mit em Murmeli.

De Tigi isch am pfuuse,

er mag hüt nüme muuse.

Da fröget ganz lislig de Willibald:

"Wänn müemer wieder wägg vo dere Alp?"

Da antwortet fründli s'Uelichalb:

"Bald, liebe Willi....bald.

(Gedicht: Julchen/ Julia Kehle /2017)